"Γεια σας. Με λένε Λουκάνικο

"Γεια σας. Με λένε Λουκάνικο. Τα καλύτερα μου χρόνια τα πέρασα να παρακολουθώ από κοντά όλες τις μεγάλες πορείες στο κέντρο της Αθήνας. Από εδώ και στο εξής θα βλέπω όλα όσα γίνονται από το δικό μου μπαλκονάκι. Πιο ανάλαφρος, μακριά από τα δικά σας τα καθημερινά, τις δικές σας ανθρώπινες αντιπαραθέσεις, αντιπαλότητες, αγωνίες των θνητών"
"Σας ασπάζομαι, για πάντα δικός σας, ο πιστός σύντροφος Λουκάνικος".
Κάπως έτσι, το αλανιάρικο σκυλί της πλατείας Συντάγματος, θα έλεγε το δικό του "αντίο". Έγινε πρωταγωνιστής. Αυτός που παρακολούθησε τις οδομαχίες για το ασφαλιστικό, τις αντιδράσεις κάθε φορά που η τρόικα έκανε την εμφάνισή της στο υπουργείο Οικονομικών. Ίσως δεν τους ήθελε αυτούς τους τροικανούς. Του φαίνονταν κάπως ψυχροί και απόμακροι, σαν να ήθελαν κάτι που εμείς δεν το θέλαμε. Γνώρισε την άνοδο και την πτώση του Γιώργου Παπανδρέου, την πρόταση για δημοψήφισμα, τον Παπαδήμο, τον ερχομό Σαμαρά στην κυβέρνηση και τις διαμαρτυρίες των δημοσίων υπαλλήλων για τη διαθεσιμότητα. Και τόσα άλλα...
Έγινε μάρτυρας των μεγάλων γεγονότων στην Ελλάδα της κρίσης.
Σήμερα όμως δεν είναι πια εδώ. Κατάφερε κάτι που ελάχιστα σκυλιά στη θέση του έχουν καταφέρει. Να γίνει διάσημος. Ως σκύλος αντιστάρ και όχι ως τηλεοπτικός σταρ. Μπορεί η διάσημη τηλεοπτική Λάσυ, να γύριζε το κεφάλι της με περιφρόνηση, αν ζούσε και μάθαινε ότι ο Λουκάνικος ή Θόδωρος στην αρχή, ήταν εκείνος που γάβγιζε στην αστυνομία και συμμετείχε σε πορείες διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας.
Κι όμως στην εποχή μας οι αντιστάρ μπορεί να κερδίσουν την υστεροφημία τους ευκολότερα. Ίσως γιατί ο κόσμος βαρέθηκε τους διάττοντες περίλαμπρους αστέρες. Ο Λουκάνικος αλήτευε στα στενά των Εξαρχείων. Είχε πάρε - δώσε με περιθώριους και παραπεριθώριους, όπως θα 'λεγε κι ο Άσιμος. Με διαδηλωτές και κουκουλοφόρους. Με απλούς πολίτες, και όλους όσους πολεμούν και πολέμησαν. Για μια ιδέα, για ένα "πιστεύω", για ένα δικαίωμα.
Δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι για να γίνει γνωστός. Εκείνοι ήρθαν σ' εκείνον. Δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ τον φωτογράφιζαν. Να μπλέκεται ανάμεσα σε σκισμένα τζιν και αρβύλες. Σε σακίδια και μαντίλια για το πρόσωπο. Σε maalox, κράνη και δάκρυα από χημικά. Σ' εκείνον αφιέρωσαν πολλά περισσότερα από τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Warhol, το Time, το BBC, το CNN, το Al Jazeera.
Διάδοχος του επίσης κανελή σκύλου του Συντάγματος, Κανέλου, διέγραψε την πορεία του προς τη διασημότητα γιατί εκτός των άλλων είχε το πρέπον ψευδώνυμο για σκύλο: "Λουκάνικος".
Κι ας προσπάθησε αυτός που τον πρωτοεντόπισε στα πέριξ της πλατείας να τον βαφτίσει Θοδωρή.
Από τούδε και στο εξής, ο Λουκάνικος αποφάσισε να αποσυρθεί. Κουράστηκε από τις πορείες και τα δακρυγόνα. Βαρέθηκε τους ανθρώπινους τσακωμούς. Θα μας παρακολουθεί από ψηλά. Όχι αδιάφορος για τα όσα συμβαίνουν. Δεν ήταν ποτέ άλλωστε. Αλλά πιο ανάλαφρος, αποστασιοποιημένος, έχοντας όλο το χρόνο να κρίνει. Όλους εμάς που παλεύουμε για τα ασήμαντα και τα σημαντικά μας, για τα καθημερινά, τα χθεσινά και τα επόμενα. Για όλα όσα μας κάνουν τη ζωή άλλοτε δύσκολη και άλλοτε εύκολη. Άλλοτε χαμογελαστή και άλλοτε λυπημένη.

Του Γιώργου Λαμπίρη

(φωτογραφίες από το ΤΙΜΕ)

ΠΗΓΗ: http://www.news.gr/ellada/koinonia/article-wide/181845/ena-antio-ston-loykaniko-to-skyli-symvolo.html

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟ ΦΙΛΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ 
ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΜΕ ΠΟΙΑΝΟΥ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ.

Έγινε γνωστός ως «Λουκάνικος». Έτσι τον μάθαμε, έτσι τον γνωρίσαμε. Δεν ξέραμε πως ο άνθρωπος που τον εντόπισε σε μικρή ακόμη ηλικία να περιφέρεται στο κέντρο της Αθήνας τον είχε βαφτίσει «Θόδωρο». Όποιο κι αν ήταν το όνομά του, μαζί του ασχολήθηκαν το BBC, το CNN, το Al Jazeera.

Έγινε εξώφυλλο σε δεκάδες περιοδικά ανά τον κόσμο, έγινε τραγούδι, και η απόλυτη καταξίωση ήρθε όταν το περιοδικό TIME τον ενέταξε στις 100 προσωπικότητες της χρονιάς του 2011. Τον αποκάλεσαν, όχι άδικα, «επαναστάτη» και «σκύλο της πρώτης γραμμής στην Ελλάδα».

Πρωτοστατούσε στις πορείες του 2011, αλλά και των προηγούμενων ετών, στο κέντρο της Αθήνας, πάντα στο πλευρό των εξεγερμένων. Τα σωθικά του πνίγηκαν από τα χημικά της αστυνομίας, το κορμί του γέμισε πληγές από τις κλωτσιές των αστυνομικών.

 Πριν δύο χρόνια ο καφετί σκύλος εξαφανίσθηκε από την πλατεία Συντάγματος και αποσύρθηκε από την ενεργό συμμετοχή σε πορείες και διαδηλώσεις. Επέστρεψε, κουρασμένος και με σοβαρά προβλήματα υγείας στο σπίτι του ανθρώπου που όλα αυτά τα χρόνια τον φρόντιζε και τον περιέθαλπτε. Εκεί, δίπλα στον ανώνυμο φίλο του, ο «Θόδωρος» έζησε τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του. Ώς την ημέρα που η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.

Ήταν περίπου δέκα χρόνων. Η υγεία του, όμως, όπως έλεγε ο κτηνίατρος που τον παρακολουθούσε, ήταν αρκετά επιβαρυμένη, κυρίως λόγω των χημικών και των δακρυγόνων που είχε εισπνεύσει όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων.

Μια συνάδελφος επικοινώνησε τηλεφωνικά χθες με τον άνθρωπο που φιλοξενούσε τον Λουκάνικο και έμαθε τα δυσάρεστα νέα. «Ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και κοιμόταν, όταν ξαφνικά σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του. Ο Θόδωρος, έφυγε» της είπε.

Σήμερα, ο τετράποδος ήρωας που έγραψε τη δική του ιστορία στους δρόμους της Αθήνας αναπαύεται στη σκιά ενός δέντρου σε κάποιο λόφο στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ο Λουκάνικος δεν θα γαυγίσει ξανά στους άντρες των ΜΑΤ, δεν θα δεχτεί ξανά το φιλικό χάδι των διαδηλωτών. Ο δικός μας Λουκάνικος έφυγε νωρίς για έναν κόσμο χωρίς δακρυγόνα, χωρίς κλομπ και χημικά... _